Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Całe życie biedna.djvu/152

138

głos jakiś w ciemności, któren prędko poznał Pan Mateusz i powstając przepraszał.
 — Przepraszam cię mój Sędzio, ale tu tak ciemno! Jakże się miewasz! Héj! jest tam kto! niech podają świece! Tak dawnośmy się niewidzieli!
 — Prawda, że dawno, rzekł Sędzia, a tyś już całkiem o mnie zapomniał, pókim ci był potrzebny —
 — A, dajże pokój wymówkom mój Sędzio, wszakże znasz świat i ludzi! Cóż chcesz, to powszechna reguła, któż chowa na pamiątkę łupiny smacznego owocu? chyba dzieci —
 Wniesiono świece, Sędzia usiadł milczący.
 — Cóż tam słychać, stary przyjacielu?
 — Przypominasz mi, odpowiedział przybyły, żem do ciebie przyjechał z bardzo złą nowiną —
 — Co? ze złą nowiną?
 — Tak, z najgorszą jak być może —
 — I ta mnie obchodzi?
 — Najbardziej —
 — Mówże Sędzio, zawołał przestraszony Mateusz, i nie cedź po słówku, bo to chyba do-