Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Całe życie biedna.djvu/159

145

 Gdy we drzwiach ukazał się P. Mateusz, nie poznała go, aż się odezwał pokornie.
 — Jak się ma Ciocia?
 — Pan Mateusz! tu!
 — Cóż dziwnego? dawnobym tu już być powinien!
 — Jakto? to ty się nie gniewasz na mnie?
 — Ja? a za cóż miałbym się gniewać —
 — Wszakże ty chciałeś mojego majątku? czyhałeś na niego, życzyłeś mi śmierci?
 — Ja! to chyba Bałabanowicz mógł mówić.
 — Właśnie.
 — Alboż nie miał w tém swego interessu, ten niegodny zwodziciel?
 — Ach! nie mówże tak o nim! to mój mąż!
 — A jednak jest to najniepoczciwszy człowiek. Myśmy ubolewali nad losem Cioci, ale cóż mogliśmy począć? I dziś z największą ostróżnością wkradłem się tu, wiedząc, że go niema w domu, dla niczego więcéj, tylko abym okazał, że nie byliśmy chciwi i niewdzięczni jak nas odmalowano. Ten człowiek zdradzał Ciocię, oto są na to dowody.
 Tu P. Mateusz rejestra dawno przygotowa-