Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Całe życie biedna.djvu/167

153

 Ha! ha! rzekł Jan, już się nie poskarżysz na nas! mądrześ ty ptasiu ją okiełznał, ale znalazł się mądrzejszy od ciebie!
 — Co to jest? co on gada? cóż się stało?
 — No! no! zażyj tabaki i siadaj po staremu a nie udawaj pana, to ci powiem mój gilu. Nie ma Jejmości!
 — A gdzież się podziała?
 — Pojechała do Brzozówki.
 — Do Brzozówki! I Bałabanowicz porwał się za głowę. Sama! sama pojechała.
 — O! nie, z panem Mateuszem, odpowiedział Jan spokojnie.
 — A zkądże się wziął tu P. Mateusz?
 — Przyjechał i zabrał panią.
 — W Imie Ojca i Syna. To być nie może, tyś pijany hultaju!
 — Znowu się zapominasz, rzekł Jan, daj pokój i nie udawaj pana. Każ sobie konie zaprzęgać i ruszaj ztąd.
 — Ja? ztąd?
 — Taki jest rozkaz pani!
 — Pani to śmiała powiedzieć! To kłamstwo, to intrygi P. Mateusza, ale ja go nauczę. Paniby mogła dać taki rozkaz.