Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Całe życie biedna.djvu/212

198

 — Chwałaż Bogu!
 — Anna wie?
 — Wie i zgadza się na wszystko.
 — Ciotka?
 — Podpisała i zezwoliła.
 — Więc jedziemy?
 — Trzeba się tak wyrachować, abyś tam stanął gdy się wszyscy pośpią. Jak uajciszéj podjedziesz pod ogród, a sam pieszo udasz się do Anuy, która pewnie czekać będzie — Jak tylko wsadzisz ją do powozu, rozkażesz jechać nie na miasteczko, ale na Gniły Bród, tam ślady znikną i daléj nie będą wiedzieli jak was gonić. Na tylnich kołach powozu uczepić trzeba brony chrustem nasłane, żeby na piasku ślad zacierały. Inaczéj P. Mateusz mógłby dogonić, i Bóg wie coby było. Przełożona Bernardynek jest uprzedzona, prosto więc odwiezie ją Bałabanowicz tam, Waćpan jutro wrócisz tak jakby z polowania i umyślnie będziesz się pokazywał w sąsiedztwie, żeby cię nie posądzano.
 Pan Teodor pobiegł do zegara.
 — Pół do dziewiątéj! ztąd pół mili do Brzożówki, P. Mateusz kładnie się i zasypia zwykle o dziesiątéj, mamy więc jeszcze godzinę czasu!