Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Całe życie biedna.djvu/219

205

 — To twoja zemsta Sędzio! to twoja sprawa, krzyknął Mateusz, ale na całe piekło, ja się pomścić potrafię, ja się okropnie pomszczę!
 — A to mścij się, tylko daj mi pokój, bo nie wiem nawet co ci rozum pomięszało.
 — Moja żona, moja żona uciekła — wykradła się dzisiejszéj nocy — moja żona.
 — Powinna to była daleko wprzód jeszcze uczynić.
 — Sędzio, tyś do tego wpływał!
 — A gdyby i tak było?
 — Ty chcesz odzyskać swój oblig — ja wiem, dołożył Mateusz, na! oddaj mi żonę, tę niegodziwą! tę — ja ci zwracam twój zapis.
 — Ja go niepotrzebuję, rzekł Sędzia zawsze z największą spokojnością, znalazłem kwit i wniosę go przed Akta!
 — Tak! I P. Mateusz osłupiał. Ha! więc chcesz ugody, chcesz więcéj, chcesz co utargować. Wiesz wiele warta Anna, czegoż chcesz odemnie, mów!
 — Ja nic nie chcę od ciebie, tylko żebyś mi dał pokój!
 — Sędzio! żartujesz sobie ze mnie, ja wiem —