Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Całe życie biedna.djvu/26

12

 — A jakże tegoroczne wydaje?
 — Ledwie po korcu kopa, bardzo źle, będzie drożyzna. Żydzi już się zaczynają dowiadywać o żyto. Pani Dobrodziéjka ma podobno kilkoletnie?
 — Tak jest, z trzech lat.
 Tu uznał potrzebném wtrącić się w rozmowę pan Mateusz.
 — Jest to bardzo dobra rachuba, rzekł, nie przedawać w tanie czasy.
 — Oczywiście!
 — Oczywiście! dodali P. Podkomorzyna i Pan Sędzia. Po czém znowu nastąpiło milczenie.
 Jan przebrany w surdut nowiuteńki, w którym wyglądał jak w worku, wniósł talerz jabłek, następnie podano herbatę. Rozmowa zwolna i ze wszelką przyzwoitością toczyła się, jak to pospolicie na wsi bywa, o gospodarstwie, o cenach zboża i t. p.
 Pani Dorota, zawsze w każdym młodym człowieku domyślająca się konkurenta do P. Anny, ze wszelką przyzwoitością z pod oka mierzyła Pana Mateusza i w duchu osądziła go bardzo przyzwoitym człowiekiem.