Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Całe życie biedna.djvu/68

54

 — Łaska to pańska! odrzekł uśmiechając się napiły. At! człek się to niby zna i lubi.
 — Któżby znów koni nie lubił! rzekł Pan Mateusz, ja zawsze z upodobaniem zatrudniałem się niemi! mam nawet stadko, mogę powiedzieć niebrzydkie.
 — Pan Dobrodziéj ma stado! zapytał oblizując się Bałabanowicz.
 — A jeśli Pan ciekawy, każę wpędzić na dziedziniec, od takiego znawcy dobrze posłyszeć zdanie. Co też powiesz o moich konikach!
 — Ale to subjekcja!
 — Nic, nic! konie tu są blisko, każę zaraz przypędzić. Hej! jest tam który! Słyszysz, przypędzić tu stado przed ganek.
 — Zaraz Panie!
 W kilka chwil zatętniał dziedziniec i żwawe stado pokazało się przed oknami. Wyszli wszyscy na ganek. Bałabanowicz swojém nieznaczném spójrzeniem z pode łba wnet przebiegł hasające konie, policzył, rozpoznał i zaczął chwalić.
 — Ten konik, rzekł, dobréj rassy!
 — Po tureckim ogierze!
 — O! to zaraz znać, z grzywy, ogona i ze