Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Choroby wieku tom II.djvu/55

XLI.

 Tymlo, który rzadko matkę odwidzał i prawie nigdy na jej piątkowych wieczorach nie bywał, znalazł się teraz bardzo w porę, w chwili prawie, gdy po skończonej rozmowie odeszła Emilja, a Demborowa została sama. Anglik nie dojrzał z razu łez matki, ale w jej głosie i sposobie przyjęcia postrzegł stan niezwykły. Nie wypadało mu dopytywać o powody strapienia, których ona taić nie chciała, a potrzebując rady i wsparcia pospieszyła zwierzyć się synowi.
 — Wiesz Tymlo, znajdujesz mnie nieprzytomną prawie... musisz to uważać, cała jestem wzruszona.
 — W istocie? cóż to nowego?
 — Wyobraź sobie... Plama u nas bywać zaczął.
 Tymlo zmarszczył się.
 — Kto! ten Plama? on! u was! ale jakże się to stać mogło?
 — Przyznaję się, moją winą z początku. Zażądał tego, nie śmiałam odmawiać, sądząc że mi to pomoże do uratowania mojej sumki. Nigdym się nie spodziewała, żeby to za sobą takie skutki pociągnąć miało.
 — Ale cóż się stało?
 — Zdaje się że uzuchwalił się do tego stopnia, iż pomyślał o Emilji.
 — On! o Emilji! ha! la bonne farce! zawołał Tymlo śmiejąc się.
 — A co gorzej, ona zdaje się nic nie mieć przeciw temu.
 — Emilja! zapytał serjo Tymlo... cóż? oszalała! W istocie to zuchwalstwo niedarowane... Chcecie żebym go u drzwi waszych kijem obić kazał?
 — Na Boga! żadnych gwałtowności — przerwała matka, zostaw mi to... Ale prawdziwie nie pojmuję Emilji; masz słuszność, to szaleństwo! to obłąkanie!
 — Wydrzeć nam majątek i potem zaszczycić nas swoim aljansem, drugie gorsze jeszcze od pierwszego, rzekł Tymlo, ale ja mu to z głowy wybiję. To warjat!