Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Czarna Perełka.djvu/203

swe pochodzenie, przysposobienie przez świętą i zacną niewiastę, osierocenie po jej śmierci i to, co ucierpiała od krewnych i swe poświęcenie dla ojca... cóż ja tu dodać mogę?
 Sandor, zdziwiony wielce zgodnością dwóch powieści, milczał.
 — Ale czego ona sama powiedzieć wam nie mogła — dodał Zbigniew — to przymiotów duszy, to skarbów serca, to swojego bohaterstwa, cierpliwości i cierpienia. Jeśliście na chwilę ją posądzili, szanowny panie, grzech to, bo czystszej istoty nie ma i nie było na świecie.
 — A czymże wy dla niej jesteście? — zapytał Palmy.
 — Ja jestem robakiem, którego wychowała, ubogim chłopięciem, ratowanym przez nią, jej winienem wszystko i gotówem umrzeć dla niej.
 — Ale cóż ją pobudzić mogło rzucić się w tę otchłań cygańską? — spytał Sandor.
 — Poświęcenie dla ojca! Chciała go nawrócić, sądziła to swym obowiązkiem.
 — Cygana? Starego zatwardziałego zbója chcieć na ostatnie lata zrobić uczciwym człowiekiem! — rozśmiał się Palmy.
 — Wierzę, iż taka piękna pani cudów dokazywać może, ale to przechodzi ludzkie siły, sam Bóg pono nie dokaże tego.
 Ruszył ramionami, zamyślił się i zwrócił może umyślnie rozmowę.
 — A wy co z sobą myślicie? — zapytał.
 — Ja? — rzekł Zbigniew — naprzód trzeba, bym mógł myśleć. Do wczoraj jeszcze w potłuczonej głowie snuły mi się gorączkowe widma, nie myśli, a dziś budzę się dopiero do życia. Czy będę żył — któż wie. Cyganie chcieli widocznie, bym nie wstał więcej