Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Czarna Perełka.djvu/26

ną, stoliczek z książkami, w drugim szafeczka, komódka i wielki stół do roboty. Stosy nut i książek leżały pozwiązywane sznurami na podłodze, bo ich nie było gdzie rozmieścić. Przed kanapką stół cały był zarzucony bielizną i koronkami do naprawy. Lenora machinalnie trzymała w rękach jeszcze swą robotę.
 — Jakże pani jest? — spytał doktór.
 — Lepiej mi, dziękuję konsyliarzowi, zupełnie nawet dobrze — odpowiedziała ze spokojem udanym — naturalnie z każdym położeniem nowym ciało i dusza człowieka oswoić się musi. Przebyłam snać przesilenie i czuję się... dobrze! zupełnie dobrze!
 Spojrzała na niego, kiwał głową niedowierzająco.
 — A więc? — spytał.
 — Więc zostanę, jak jestem... mój kochany konsyliarzu — dodała cicho — ale ponieważ byłeś łaskaw mnie odwiedzić, pozwól się prosić...
 — O co tylko każecie!
 — O jedną rzecz, która was nie wiele kosztować będzie.
 — No, no, bez wstępów.
 — Dajcie mi słowo, że o mnie nie wspomnicie nikomu, nikomu!
 Doktór milczał, ona, jakby czekała, a nie doczekawszy się odpowiedzi, dodała zaraz:
 — Mam na was maleńkie posądzenie.
 — Na mnie? Ciekawym?
 — Widzieliście się gdzieś z panem Alfredem.
 Doktór milczał.
 — Powiedzieliście o mnie, wskazaliście mu adres i zrobił mi tę niewysłowioną przykrość, że chciał mnie odwiedzić.
 — A wy...
 — A ja byłam zmuszona go nie przyjąć i nie przyjmę nigdy, a jeżeli się uprze pukać do drzwi mo-