Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Czarna Perełka.djvu/28

chłodnym, aby jej wzruszenia nie zwiększać — zatem, co lepiej? z tęsknoty umierać, czy z głodu?
 Cichuteneczko szepnęła Lenora:
 — Z głodu, doktorze.
 — Nie ma co mówić, ceruj pani bieliznę.
 Wstał z krzesełka. Lenora z uśmiechem rezygnacji podała mu rączkę, a doktór zatrzymał ją, aby puls wybadać i po chwili dopiero puścił.
 — Doktorze — powtórzyła — ani słówka o mnie.
 — Bardzo dobrze! stanie się, jak pani chcesz, ale jeśli pan Alfred już wie o jej mieszkaniu.
 — Nie spodziewam się, aby tu przyszedł po raz drugi.
 — Ja przeciwnie.
 — Nie znasz pan pana Alfreda — bledniejąc i drżąc, odparła Lenora — były to odwiedziny dla przyzwoitości, nieuniknione, nie wróci więcej, bo wie, że go nie przyjmę nigdy.
 Po wyjściu doktora drzwi zostały otwarte i w chwili gdy tych słów domawiała, z przerażeniem usłyszała pukanie, a po nim natychmiast ukazał się w progu mężczyzna młody, słusznego wzrostu, ten sam właśnie, o którym była mowa.
 Światło od okna padało wprost na jego twarz pięknych rysów, ale dziwnie przykrego, zimnego i dumnego razem, nielitościwego wyrazu. Na widok jego Lenora porwała się z kanapki, dając znak doktorowi, aby został — i drżącą ręką wskazała na drzwi.
 — Przepraszam pana — rzekła — ja jestem chora i nie przyjmuję nikogo.
 Pan Alfred stał z miną kwaśną.
 — Powtarzam panu — dodała, ukazując drzwi — jestem u siebie, nie przyjmuję nikogo.
 — Nawet mnie? — rzekł sucho mężczyzna.
 — Nikogo! nikogo! — z nerwowym wybuchem,