Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Czarna Perełka.djvu/66

dla niej chcesz wyrobić. Mów otwarcie, bo się klnę, że mnie nie oszukasz.
 Konsyliarz minę zrobił dziwną, ale ruszywszy ramionami rzekł cicho:
 — Czy to prawda, że jej własny fortepian Erarda i pianino pod jakimś pozorem skonfiskowali?
 Laura rękami uderzyła rozgłośnie.
 — A to łotry! proszę ciebie! To łotry! Toż ta dziewczyna bez fortepianu umrze.
 — A przynajmniej śmiertelnie będzie tęskniła — szepnął konsyliarz.
 — Ty wiesz, że tak jest?
 — Zdaje mi się, mówią — dodał doktór.
 — Ale mów do licha jasno, zawsze te tajemnice, a ja ich nie cierpię... czy tak jest?
 — No, to tak jest, a pani rzecz na to zaradzić — rzekł wstając stary.
 — A! czekajże, nie puszczę! czekaj... ani mi się ruszaj z miejsca, póki się nie wygadamy o tym. Wiesz, gdzie się podziała Lenorka?
 — Wiem, ale dałem słowo, że nie powiem.
 — No, więc jest w Warszawie, o to mi szło — zawołała Laura — a ja jutro bez ciebie o tym będę wiedziała.
 — Fortepian choć jeden trzeba odzyskać — rzekł konsyliarz — to okrucieństwo i grabież.
 Laura zamyśliła się, spojrzała na zegarek.
 — Doktorze! ty mnie znasz — poczęła zsuwając fanty — ja nie umiem czekać, nie cierpię odkładać, ja jeszcze dziś do Pyzy pojadę.
 — Zmiłuj się pani... ależ się namyślić trzeba...
 — Daj mi pokój! — machając rękami, jakby odpędzała, zakrzyknęła Laura — ja już wiem, co zrobię... ale sza! Winnam ci prawdziwą wdzięczność, bo