Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Czarna Perełka.djvu/67

zrobić przykrość i dogryźć Pyzie i jej synkowi, to c’est un festin des Dieux!
 Pocałowała tłuste paluszki swoje i podniosła je do góry.
 — Fortepian! co to fortepian, a choćby i oba, gdyby im można więcej co wydrzeć.
 — Ale Lenora nic w świecie od nich nie przyjmie.
 — To głupia! — szparko przerwała Laura — to jej się należało wszystko, jej! Była istotnie córką najlepszą, dla staruszki, która, jakkolwiek poczciwa i anielskiej dobroci, pod koniec życia okrutnie się stała ciężka. Gdyby nie ona, straciliby majątek, gdyby nie ona, straciliby jej serce. I to wdzięczność! Ale w tej Pyzie oprócz dumy i głupstwa nic się nie mieści, a Fredek godnym jest jej synalkiem. Jedźże sobie teraz, doktorze, ja mam mój plan, biorę szal, Stefusia ze mną pójdzie, oddam jej wizytę. Mieszka właśnie w dawnych apartamentach wojewodziny... to mi się doskonale składa!
 — Hej! Stefka! — zawołała.
 Wbiegła panienka żwawa jak ona, ładna bruneteczka i pośpieszyła ku niej. Snać była nawykła do lakonicznych wyrażeń swej opiekunki.
 — Szal... kapelusz... ubierz się... dwadzieścia pięć biletów... idziemy zaraz... Chustka... turecka... włóż kapelusz z woalikiem.
 Doktór już się wysunął.
 — Jutro ci dam znać! Zobaczysz! Czy oddadzą ci Kozacy grabież? tego nie wiem, ale że im dopiekę.
 Ręką zakręciła, jakby student mszczący się na głowie nieprzyjaciela.
 — O! że dopiekę... to dopiekę.
 Ścisnęła doktora za rękę.
 — Ty jesteś poczciwy człowiek — rzekła pręd-