Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Czarna Perełka.djvu/69

 — Ale wezmę, ile każesz! — zawołała hrabina — proszę cię...
 — Ogłosimy imiona dobroczynnych dam w Kurierku i Gazecie.
 — Proszę cię, to mi jedno, ale wezmę. Ile? Pięćdziesiąt mówisz?
 — Entre nous! — szepnęła na ucho Laura — gdyby kto mógł wziąć więcej, byłabym rada... bo Zamoyska skąpa.
 — No... to... no to... sześćdziesiąt! — wyjąknęła, rumieniąc się, Pyza.
 — Vous êtes un ange! — całując ją w ramię, prędko odparła Laura — Stefciu, dawajże bilety.
 Gdy panna Stefania dobywała bilety, których nie miała więcej nad dwadzieścia pięć, Laura poczęła się rozglądać po salonie.
 — Jak sobie hrabina to urządziła z gustem! Jak wytwornie!
 — Prawda, że niebrzydko?
 — Ale cudnie!
 — Gdybyś widziała inne pokoje!
 Hrabina usiłowała powstać, oparła się na obu poręczach, zaczerwieniła i nareszcie dźwignęła.
 — Ot chodź, to ci pokażę.
 — A! bardzo, bardzo jestem wdzięczna!
 W najróżowszym humorze pani domu, uśmiechnięta, poprowadziła swych gości, ukazując im splendory swoich apartamentów, a nawet przytykające do nich nieskończone jeszcze pokoje Alfreda, który tymczasowo stał w hotelu, czekając aż matka mu apartament kawalerski wedle swej myśli uzupełni. Z innych też względów hotel mu lepiej jakoś dogadzał.
 W przyszłym saloniku Alfreda stał Pleyel panny Lenory.