Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Cztery wesela.pdf/183

go szacunek, przywiązanie, nałóg. Miłość to tylko — nadzieja roskoszy — Proszę nie tak mocno związywać! na kokardkę jeśli umiesz! a! niezgrabny, nogę mi ściskasz! puść już, puść — ja sama zwiążę —
 Tu, za drzwiami piérwszego pokoju, dał się słyszeć głos:
 — Héj! a kto tak tam zamknął?
 I zaraz rozległo się pukanie i znowu wołanie:
 — Proszę otworzyć, proszę otworzyć.
 — Zginąłem! krzyknął Adolf, obejrzał się, pobladł i załamał ręce.
 — Cicho tchurzu! cicho, przerwała Julja.
 — Proszę otworzyć! szumiał głos za drzwiami. Pannie Izabelli falbala się zerwała — Ale któż to zamknął?
 I znowu kułakiem we drzwi stukają, koło drzwi gromadzi się coraz więcéj głosów, cała młodzież zbiega się z dziedzińca. A Panna Izabella niewiniątko od trzech krzyżyków, odzywa się cichym, różańcowym głoskiem, wznosząc falbalę, ni wysoko, ni nizko, narzekając na nieporządek, że niéma się gdzie przebrać.
 Następuje gwar, rady i widoczne próby wy-