Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Cztery wesela.pdf/187

brat. Ja naprzód waszych patrzyłem. Ale chwała Bogu nic nie wzięto.
 — Któżby to znów taki był? kto to być może? odezwało się kilka głosów.
 — Nikt tylko zmówieni lokaje, domowa jakaś sztuczka. Rozbiegli się wszyscy, niepodobna aby kogokolwiek nie złapali.
 Pogadano trochę jeszcze i z kolei każdy wymknął się i wracał do sali.
 Tu Adolf naprzemian czerwony i blady, stał zmięszany przed Matyldą, ze skrwawioną głową, którą mu radzono jak najprędzéj zawinąć i opatrzéć.
 Biédna Matylda cała była drżąca, niespokojna.
 — Po co bo to było latać za tymi łotrami, zcicha gdérała na męża — Tyle osób pobiegło, i tobie Bóg wie dla czego ganiać się zachciało. Tak nie uważnie rozbić sobie głowę! I zarosiłeś się cały, gotoweś jeszcze z tego rozchorować się. Ach! a żebyś się był mocniéj, żeby w skroń uderzył!
 I troskliwa Matylda dawała mu nauki, których on biédak w pół słuchał, w pół nie, a że nie zwykły do kłamstwa, niezgrabnie się i śmie-