Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Cztery wesela.pdf/253

Prawie jednocześnie zbliżyli się ku sobie i przywitali serdecznie.
 — Niechże cię powitam, Juljuszu!
 — Jak się masz! Adolf, nie mylę się!
 — Kopę lat niewidziany!
 — Kochany ten Adolf.
 — Szanowny kollego szkolny!
 — Wieki, jak o tobie w naszych stronach słychać nie było.
 — Prawda.
 — Musiały zajść odmiany od tego czasu!
 — I wielkie.
 — Zmizerniałeś, czyś się nie ożenił?
 — Zgadłeś, jestem żonaty.
 — Więc to zapewne twoja żona, z którą jak sobie przypominam jeżdżącego cię po mieście widziałem?
 — O! nie — to jest, to jest — moja kuzynka.
 — Kuzynka! Ładna dość ta twoja kuzynka! No proszę! ożeniłeś się i mieszkasz zapewne nie daleko, w tych stronach, a jednak aniśmy wiedzieli o sobie. — Otóż to czém się zwykle kończą owe sławione przyjaźni szkolne!
 — Cóż chcesz, odpowiedział Adolf, ludzie