Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Cztery wesela.pdf/280

nie zmięszała i kończąc zaczętą wprzód rozmowę, zawołała.
 — Zaraz, zaraz.
 Drzwi się przymknęły.
 Minął kwadrans, młodzież po cichu żartuje z pana męża i żony, w tém głowa w szlafmycy wysuwa się znowu, poprzedza ją z pod wąsów kłąb dymu sinego wylatujący na salon — Głos się odzywa.
 — A co?
 — Zaraz, zaraz! odpowiedziała niecierpliwie Półkownikowa.
 Głowa znikła, drzwi się przymknęły i śmiechy wyraźne wśród gości, słyszeć się dały. Znowu pokazała się szlafmyca, kłąb dymu, nos i wąsy, a głos dał się słyszeć.
 — Proszę się nie śmiać.
 Śmiechy podwójne, szlafmyca znikła, lecz drugiemi drzwiami wpadła służąca i mrugać zaczęła na panią — Julja przeprosiwszy gości, pobiegła do niéj.
 — Co to jest?
 — Pani we drzwiach od drugiego gabinetu klucz zostawiła —
 — Był tam Półkownik?