Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Druskieniki.djvu/41

butta, już w XVII wieku, a zapewne i wcześniéj. Nie myślano wprzódy o leczeniu wcale, a raczéj o użytkowaniu jako ze źródeł sól kuchenną wydawać mogących. Owszem wnosząc wedle dawnych teoryj, że źródła okazują najdobitniéj, co się wewnątrz ziemi znajduje, szukano tu kilkakrotnie, a zawsze napróżno, pokładów soli. Czyliby wzmiankowane w historyi litewskiéj Salseniken z Druskienikami jedno stanowić miały, nie wiem i wątpię; to pewna, że Krzyżacy nie jednokrotnie około Przewałki i Druskienik na Litwę wpadali, jak o tém z opisu ich postojów przekonać się można. W dawniejszych czasach nikt pewnie na użyteczność źródeł lekarską nie mógł zwrócić uwagi; może przypadek naprowadził tutejszych włościan piérwszych na myśl użycia słonéj wody jako lekarstwa. — Włościanie zaś i dzikie gołębie, które tu stadami do źródeł zlatywać się miały dawniéj, pewnie do użytkowania z daru Bożego najbliższemi byli. Tak zawsze, co bliżéj ziemi i natury, to naprzód z łona ich skarby wydobywa. — W Końcu XVIII, w początku XIX wieku, i mędrsi ludzie opatrywać się zaczęli, że słone źródła tutejsze mogłyby się przydać na cóś. Wówczas już