Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dwa Bogi, dwie drogi.djvu/127

niać ubranie, a Kwirynowi nie pozwoliła się oddalać od siebie.
 Ottonek szczęściem był na polowaniu czy przechadzce ze starym Gierstutem.
 Gdy powóz stanął przed gankiem, nikt nie wyszedł na spotkanie, czekali wszyscy w pokoju bawialnym. Zmięszany tém już trochę Rajmund podał rękę żonie i tak, sami sobie drzwi otworzywszy, weszli.
 Nieporuszona w swém krześle siedziała staruszka; Kwiryn stał przy niej. Rajmund tak czuł fałszywe swe położenie, winę, — trudność wybrnięcia z tego zawikłania bolesnego, iż nie wiedząc co mówić, zbliżył się do matki, pochylił, i szepnął niewyraźnie.
 — Moja żona!
 Cała w płomieniach, stała Różyczka, podnosząc głowę dumnie. Kipiało w niej, tak była obrażoną przyjęciem mroźném rodziny.
 Wszyscy stali jak wkuci, milczący, nikt ich nie witał.
 — Siadajcie państwo! Proszę! przebąknęła wdowa, jakby do obcych.
 Kwiryn, na którego skinęła, przysunął krzesła.
 Milczenie groźne panowało w pokoju.
 — Niech Mama dobrodziejka przebaczy — począł Rajmund.
 — Nie masz co już dziś prosić ani o przebaczenie ani o błogosławieństwo — odezwała się matka