Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dwa Bogi, dwie drogi.djvu/162

 Uśmiechnęła się dając poznać że pamiętała o tém i wiedziała dobrze. Nie odpowiedziała nic.
 — Mam to za nadzwyczajną łaskę losu, że mi dziś dozwolono zbliżyć się do pani.
 — Pan tu zabawisz długo? zapytała, niby unikając wyraźniejszej odpowiedzi.
 — To zależy — od, od wielu bardzo okoliczności — rzekł śmiało Otton. Gdybym zawsze miał dnie tak szczęśliwe jak dzisiejszy, trudnoby mi się ztąd wyrwać.
 Różyczka patrzała to na swe białe, pierścieniami okryte ręce, to z pod oka wprost na niego. Wejrzenie mówiło wyraźnie,
 — Któż ci broni patrzeć na mnie?
 — Pani dziś będzie w teatrze? zapytał Otton.
 — Będę — szepnęła cicho.
 Otton się się skłonił zlekka.
 — Nie weźmie mi pani za złe, jeśli się ośmielę...
 Różyczka się rozśmiała nie dając mu dokończyć, wzrok jej mówił.
 — Nie bądźże śmiesznym — a bądź śmielszym.
 Otton prawie to zrozumiał, a gdy Julia znowu nadeszła, mowa była o operze i o śpiewakach włoskich.
 Tak skończyły się obiadowe odwiedziny u państwa Marwiczów, gdyż wkrótce Senator się wymknął po angielsku, pani Baronowa włożyła szal i pożegnała p. Ottona odchodząc, a Kellner wysunął się, przeprowadzany przez gospodarza do sieni.