Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dwa Bogi, dwie drogi.djvu/181

 — A ty — serce? rozśmiał się stary.
 — Nie wiem, może! no, tak! poczęła wahając się i ośmielając Różyczka. Kocha się we mnie szalenie, to nie jest dla nikogo tajemnicą....
 — A ty? spytał Szambelan.
 — Ja go, bardzo, bardzo lubię, naiwnie dodała Róża. Nie zapieram się. Rajmund, proszę ojca (nazywała go tak gdy byli sami) — zajęty jest swojemi interesami, i wiecie, że ja go nie kochałam nigdy. Dla tych nieszczęsnych jego interesów, muszę się uśmiechać i wdzięczyć nie wiedzieć do jakich grzybów... Naturalna rzecz, że się potrzebuję rozerwać.
 — Moja droga, cicho szepnął Szambelan — serce ma swe prawa!
 Różyczka z wdzięcznością nań spójrzała.
 — Lecz, dokończył stary — trzeba zachować decorum; zmiłuj się nie kompromituj, zaklinam cię.
 Na pozór bez związku z tém o czém była mowa, Marwiczowa pochylając się ku ojcu — rzekła żywo.
 — To bardzo, bardzo majętny człowiek!
 Szambelan się uśmiechnął.
 — Zawsze to daleko przyjemniej mieć stosunki bliższe z ludźmi w świecie stojącemi wysoko. Wyboru nie naganiam wcale.
 Jakby na dowód tego co powiedziała, Różyczka odchyliła rękaw sukni i z tryumfem poka-