Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dwa Bogi, dwie drogi.djvu/232

 — Zatém, rozpaczliwie zawołał profesor, już na to niema żadnego ratunku!! Cóż ty chcesz? odebrać mu ją? Po takim skandalu? wziąść ją napowrót do domu? Rajmundzie!...
 Zagadnięty spuścił wejrzenie na ziemię znowu.
 — Konieczność mojego położenia! zamruczał.
 Kwirynowi twarz się zaogniła, oczy poczęły iskrzeć oburzeniem.
 — Najpierwszą koniecznością dla człowieka — zawołał, jest na siebie nie ściągać sromu! Cóż ci może pomódz kobieta, o której wszyscy wiedzieć będą, że z jakimś młokosem z domu uciekła, i z rąk jego nazad do ciebie zmuszona wróciła??
 Zmilczał Rajmund trochę.
 — Zostaw to mnie, odparł. Chcę ją odzyskać, przebaczę — mam do tego prawo; to rzecz jest moja!! Na ciebie rachowałem, że mi po bratersku podasz rękę.
 — Ale cóż ja mogę, dziś, gdy się to nieszczęście dokonało! przerwał Kwiryn....
 — Otton cię kocha, ty jesteś jeden który wpływ nań mieć możesz — odparł Rajmund. Sądziłem że dla mnie, dla uratowania mnie, zechcesz uczynić ofiarę — ocalisz mi życie!
 — Cóż ja mogę! wtrącił Kwiryn — napisać! to się na nic nie zdało!
 — Możesz pojechać — dognać ich, i oderwać od niej Ottona — zawołał, za szyję obejmując Profesora Rajmund.