Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dwa Bogi, dwie drogi.djvu/245

 — Ja żadnej a żadnej nie widzę; ubogo, biednie, nudno! Miasto umarłe, milczące, żadnego ruchu!
 — Zobaczysz, że rozpatrzywszy się — dodał Otton.
 — Ale ja nie mam najmniejszej ochoty siedzieć tu dłużej — przerwała gorąco i stanowczo Róża. Jedźmy jak najprędzej...
 Zmusiłeś mnie widzieć pałac Dożów — okropny — w którym sufity może są najpiękniejsze, a na te patrząc, kark boli. — Mam już Wenecyi dosyć.
 — Przy nocy księżycowej ma tu być urocze! zawołał Kellner.
 — A! dziękuję! krzyknęła Róża. Księżyc nie wiém czy na nowiu, a jabym tu pełni czekać miała... Umrę! nie mogę....
 Otton wziął jej pulchną rączkę i niosąc do ust, rzekł.
 — Różyczko kochana, jeden mi dzień daruj!
 — Ja nie jadę dla ciebie, ale ty dla mnie, spodziewam się — odparła.
 Otton się trochę zachmurzył.
 — Dokądże? spytał.
 — A! gdzie chcesz, byle się raz ztąd wybrać! zawołała — i padła na krzesło, minkę robiąc znudzoną, zniecierpliwioną, niemal groźną. Śniadanie jej nie smakowało, powietrza znieść nie mogła. Prawie tak samo nudziła się w Wiedniu, a bie-