Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dwa Bogi, dwie drogi.djvu/323

 Panna Faustyna pomilczawszy trochę, zapytała go.
 — Kochałeś się pan kiedy?
 — Ja? odparł przestraszony profesor rumieniąc się.
 — Mów pan prawdę! dodała śmiejąc się profesorówna.
 — No, to powiém. Nie — zawołał Kwiryn. Ile razy zabierało się na coś podobnego w sercu mojém, wczas cofałem się przez tchórzostwo.
 Powiem więcej: kilka razy w samej pannie Faustynie gotów byłem się zakochać, a teraz, gdyśmy tak długi czas z sobą przebyli, mogę się przyznać że — że taki jestem rozkochany — ale, cugli sobie nie puszczę!!
 Profesorówna stanęła i poczęła mu się przyglądać litościwie.
 — Co pan pleciesz? spytała.
 — Prawdę mówię. Kocham się w pannie Faustynie, ale potrafię to zwalczyć, bo wiem że najprzód pani mi nie możesz się wywzajemnić...
 — Któż to panu powiedział? odparła profesorówna.
 Kwiryn zmięszał się, ujął ją nieśmiało za rękę.
 — Nie żartuj panno Faustyno.
 — To nie są wcale żarty, ja dla pana mam serdeczne uczucie — braterskie... odpowiedziała panna.