Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dwa Bogi, dwie drogi.djvu/342

zdrości. Radby był tylko zobaczył, co się za tą teatralną dekoracyą kryło.
 Zwolna zszedł po wschodach, na które właśnie dwóch panów niemłodych, wyglądających bardzo poważnie, wstępowało — i znalazł się znowu w bramie. Tu szwajcar, figura opasła, który w niepoczesnym profesorze domyślał się z kwitkiem odprawionego solicytanta, zaczepił go poufale.
 — A co? nie przyjęli pana?
 — Nie — odparł Kwiryn.
 — Bo o tej godzinie z prośbami i interesami nie przyjmują, dodał łaskawie szwajcar.
 — Ale ja ani prośby ani interesu nie mam — odezwał się, uśmiechem żegnając go, Kwiryn i — odszedł...
 Na górze p. Rajmund, który się dokończył właśnie ubierać, po chwili zadzwonił na służącego.
 — Był tam kto?
 Sługa, który na bilet pisany nawet nie spójrzał, podał go panu w milczeniu.
 Obojętném z razu okiem rzucił nań znudzony, zestarzały, dumny pan Radca. Wejrzenie zatrzymało się na kartce i zdumione pozostało długo w nią wlepione.
 „Kwiryn Marwicz. “
 Dwa te wyrazy cały świat przeróżnych wspomnień, i myśli wywołały w duszy dorobkowicza.