Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dwa Bogi, dwie drogi.djvu/36

 — A cóż? miałam codzienny wziąść szlafroczek do chrzestnego ojca? spytało dziewczę.
 — Choć przynajmniej raz się jest do kogo ubrać i pokazać komu! westchnęła pani; bo do tej parafii i do tych ludzi których my tu widujemy codziennie, słowo daję że nie warto. Kto tu się na tém pozna.
 Chuchnąwszy w drugą rękawiczkę pani Kaznaczejowa mówiła dalej.
 — Szambelan mi dał do zrozumienia w liście, że kogoś z sobą przywiezie.
 Okułowicz minę nastroił zaciekawioną Różyczka dla której to już zapewne nie było tajemnicą, lekko zagryzła usta, zwracając się ku fortepianowi. Nuciła coś półgłosem.
 Państwo Okułowiczowie poszli ku oknu.
 — Co tak szambelanowi pilno — mruknął Kaznaczej, toż to jeszcze dziecko, niema się z czém śpieszyć.
 Pani pokręciła głową.
 — Coto za gadanie! rzekła cicho — Szambelan postarzał, okropnie postarzał, broń Boże na niego co, któż się zaopiekuje jak on? Owszem, byle dobrze wydać, co prędzej, to rozumniej.... a ona, dodała głos zniżając Kaznaczejowa — ona dziś już taka rozumna, jakby nie wiem ile lat miała!!
 Rozmawiali, gdy tuman pyłu się podniósł w ulicy z tej strony, z której Kaznaczej oczekiwał przybycia gości; zabrzęczał pocztowy dzwo-