Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dwa Bogi, dwie drogi.djvu/361

 — Interesu nie mam żadnego, odparł wstając i zbliżając się powoli Rajmund — w jednej rzeczy poradzić się chciałem.
 — Pewnie już znowu pieniędzy na coś potrzeba! mruknęła stara.
 — Nie — rzekł Rajmund cierpliwie. Mam trochę kłopotu. Przyjechał do Wilna mój brat, którego przeszło od lat dziesięciu nie widziałem.
 — Przyjemna wizyta! To ten bakałarz! przerwała pani.
 — Dziś gospodaruje na wsi, dodał Rajmund. Spokojny człowiek, prosty sobie...
 Zamilkł trochę i dodał patrząc na wykrzywioną staruchę, która pod brodą fontaź od czépka poprawiała.
 — Wypadałoby mi go raz prosić na obiad.
 — Ale! zapewne! odezwała się jejmość. Jak zaczniemy tak wszystkich świętych zapraszać, piękne będzie towarzystwo.
 — Przecież się to pierwszy raz trafia od lat dziesięciu — wtrącił Rajmund.
 Wyczekiwał odpowiedzi — nie nadchodziła.
 Jejmość byłaby się nieochybnie oparła na przekorę mężowi, ale ciekawość jakaś zrodziła się w niej; zawsze widząc tych samych gości, nudziła się niemi.
 Wytrzymawszy więc w niepewności męża — odezwała się kwaśno.