Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dwa Bogi, dwie drogi.djvu/363

 Kamerdyner wspaniały wszedł krokiem wolnym, z miną daleko śmielszą i pewniejszą siebie niż Rajmund. Ponieważ nikogo nie było w salonie i nie potrzebował na nic się oglądać, przybliżył się aż do stoliczka pani, i poufale sparł na nim.
 Stara podniosła ku niemu wejrzenie, któremu słodki wyraz nadać się starała.
 — Mój Henryku — odezwała się cicho, zadysponuj na jutro obiad, obiad... no, tak sobie, niewykwintny. Jegomość mój zaprosił brata swego...
 P. Henryk rozśmiał się szydersko trochę.
 — E! to tam z tém ceremonii niema co robić, rzekł, bo to do mądrych rzeczy nie nawykło. Gdyby nie to że jaśnie pani siądzie do stołu...
 Tu nieco się zatrzymał.
 — Czy będzie kto więcej na obiedzie? spytał.
 — Ale nie! — opryskliwie dodała stara — niema się czém chwalić.
 — To dla jaśnie pani można obiad zrobić osobno, a im dać taki, żeby drugi raz się nie wpraszał pan brat!
 Pomyślała pani — idea była wcale nie zła do spłatania psikusa Rajmundowi, lecz stara była — ciekawą.
 — Niechaj tam! odezwała się — muszę wyjść; każ zrobić obiad taki, abym ja jeść mogła.