Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziadunio.djvu/100

 — A to dla czego?
 — Dwa tygodnie jak się włóczę po okolicy... wnuczka pewnie o mnie niespokojna, gotowa tu dogonić... a jak się zetkną...
 Dziadek ruszył ramionami...
 — Nie bój się, jedzie po wieczerzy...
 — A ja? czy mam także jechać po wieczerzy? spytał Beniowski.
 — Sądzę że przenocujesz incognito i odpoczniesz u mnie.
 — Mogę, mogę to uczynić... ale będę prosił o papier i pióro, gdyż muszę ekspedyować depesze do ministeryum i listy do bankierów...
 Mieli już wstawać od stołu, gdy Beniowski podparł się na łokciu zadumany.
 — A wiesz asan dobrodziej? rzekł do Dziada... że ja obawiając się go nastraszyć całej prawdy mu nie powiedziałem...
 — O Madagaskarze? spytał Dziadunio.
 — Ale ba! o sobie... Ja się do pana Szambelana schroniłem przed pogonią.
 — Uchowaj Boże, nie policyi przynajmniej? spytał Dziad.
 — Nie, to przed tą wnuczką moją własną, która ma manią ścigania mnie i zamykania we dworku