Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziadunio.djvu/110

 Król nadąsany zamilkł... ale w jednej chwili zwinęła się myśl w jego biednej głowie, podniósł oczy i zapytał.
 — Czy Przerębski odniósł historyą Müllera?
 Hanna się uśmiechnęła.
 — W całości... i niepoplamioną...
 — Postawiłaś ją na trzeciej pułce przy historykach niemieckich?
 — Według numeru...
 — Cóż mówił? pytał o mnie?
 — Czeka na szachy...
 — Nie mogę z nim grać, bije królowę... tego nie znoszę...
 — Przyrzekł poprawę...
 — A Muthauer co porabia?
 — Zmartwiony bardzo wycieczką waszą... i niespokojny o zdrowie...
 — E! to waryat... zowołał Beniowski... doktor jest i zdaje mu się że wszyscy chorzy... choćby zabić byle mu kurować... Temu to się nikt nie wywinie... Jeźliś zdrów da ci lekarstwo żebyś nie był chory... a zawsze nie przepuści sucho... ja się go boję...
 — A taki dobry człowiek! dodała Hanna.