Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziadunio.djvu/134

 — Ale tę Lepażówkę... ciężką... com jej nosić nie mógł...
 Olbrzym zdawał się przypominać i namyślać.
 — A! tak! tę Lepażówkę...
 — Ja jej coś u ciebie nie widzę...
 — Bo ja jej też dawno nie mam, odpowiedział Kerner popsutą polszczyzną i niemieckim akcentem... ja je sprzedałem...
 — Dawno? spytał Szymbor.
 — O! już lat ze czterech... rzekł Kerner.
 — A komu?
 — Czy ona jest panu potrzebny? odezwał się z ciekawości wpatrując w pana strzelec.
 — Mogłaby mi była być potrzebną... te nowe strzelby... źle biją... Komu ty ją sprzedałeś? — i na co ci ją było sprzedawać?
 — A no, kiedy to był prezent, ja mogłem z niego robić co chciałem... to było moje prawo... odparł gniewliwie Kerner.
 — Zapewne, zapewne, ale jabym chciał wiedzieć dokąd się ona dostała...?
 — Dokąd się oni dostali? teraz już ona wędrują po świecie. Wziął ją u mnie bixmacher w Kaliszu...