Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziadunio.djvu/135

 — Ale przynajmniej sprzedając spodziewam się cyfrę moję z niej wyjąć kazałeś?
 Olbrzym spojrzał nań uważnie.
 — Cyfry? albo tam byli cyfry?...
 — To była strzelba robiona umyślnie w Paryżu... dla mnie.
 — A kto mógł wiedzieć że to taka droga broń... ja się nie spodziewali żeby pan mnie takiego robił prezenta...
 I ruszył ramionami.
 Szymbor był widocznie markotny.
 — No, co się stało to się stało, rzekł, jak będziesz w Kaliszu, pójdź do bixmachra i dowiedz się co z nią zrobił.
 — Czy odkupić?
 Szymbor się zamyślił... — no, tak, rzekł, odkup ją... w jesieni się przydać może, wynagrodzę ci to.
 Kerner stał i patrzał na pana z rodzajem politowania.
 — No, jak to mogą u państwa być pieniądze albo majątki... kiedy tak we wszystkiem... Dziś konia daruje a jutro go dwa razy przepłacając odkupi... tfu!!
 — No, dość, nie gderz, bo dziś jestem zły... Zadysponuj mi też ażeby konie do Zarębia na jutro były gotowe.