Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziadunio.djvu/167

 — Rozumiem, propter utilitatem ale nie dla niej samej.
 — A Antek? spytał Dziad...
 — Nie wiem, zdaje mi się że on mnie w tem przechodzi.
 — Poczciwy jesteś... niech cię pocałuję... A z nauk wszak te lubisz które najmniej kosztują mozołu?
 — Zapewne... nie będę się przechwalał... rzekł Władek... nauka dla nauki nie jest mojem powołaniem...
 — Taki tak... a bodaj i całego waszego pokolenia — westchnął stary. Radbyś się co rychlej rzucił na burzliwe fale czynnego życia... co będziesz robił?
 — Zdaje mi się że los mi wyznaczył zajęcie, gospodarstwo... życie obywatelskie.
 — Tak, przyzwoite próżniactwo... otium sine dignitate, chociaż z pretensyami do wielkości. Tak! tak! obywatelstwo! powołanie obywatelskie! chociaż żal mi cię na to... ale i tu użytecznym być można.
 — Czyby Dziadunio życzył sobie co innego?
 — A cóż to pomoże gdyby sobie życzył, jeśli ci natura nie dała popędu do czego innego!! Jesteś skazany na bezmyślne brodzenie w tym obywatelskim żywocie... spodziewam się że przynajmniej