Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziadunio.djvu/211

się nią jednak zbytecznie, w Kaliszu u nich nie był dotąd i więcej jej nie widział.
 — Cóż to u kata jest? o czembym ja nie wiedział? mruczał stary... Parę razy spotkał się Dziadek z Szymborem, spojrzeli na siebie kuso, a dobyć z niego nie było można nic.
 — Nie jedziesz asindziej do wód? spytał stary, bo tam żona czeka.
 — Nie, teraz jeszcze nie mogę, chyba później.
 W istocie Szymbor zyskawszy łaski Władka, będąc jego powiernikiem, ciągnął go teraz jak chciał, zapraszał do siebie, poddawał mu rozmaite myśli i psuł po malutku a nieznacznie.
 Już był zajęty tem prawie zapomniał owego interesu powierzonego Kernerowi względem strzelby kniejówki, gdy olbrzym wszedł raz wieczorem do jego pokoju sypialnego...
 — No, a co tam mój Kernerze? zapytał go zawsze łaskaw nań pryncypał.
 — Tak dalece nic — mruknął kwaśno faworyt — ale pan sobie życzył mieć tę dubeltówkę...
 — A! a! cóż się z nią stało?
 — Jeździłem właśnie do Kalisza do bixmachra...
 — Znalazłeś ją?
 Kerner ręką machnął.