Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziadunio.djvu/225

 — Quite ou double, między dwie, rzekł Dziadek — ale — na ciemno!
 Serebrenko spytał łagodnie.
 — Na ciemno?
 — Tak jest, ręką przykrywając karty z wierzchu, spiesznie rzekł Dziadek — ciągnie pan?...
 Serebrenko się zachwiał, nie wypadało odmówić.
 — Ale... do usług! do usług...
 Ręką drżącą począł odłożywszy karty, ciągnąć dalej sztosa... gęstemi plie urozmaiconego... Dziadek stał spokojnie... po chwilce prosił o wstrzymanie.
 — Los jest sprawiedliwy, rzekł, ukazując waleta i damę... Obie karty wygrały. Władek się skwitował, odetchnął, otarł czoło, spojrzał na Dziadka jakby go pytał czy ma grać dalej.
 — Pozwolisz mi parę kart postawić za siebie? zapytał Szambelan...
 — A! proszę, proszę... zawołał Władek.
 — Czy idzie banco? odezwał się Dziadunio.. Serebrenko zbladł nieco...
 — Czy idzie banco?
 Nie było odpowiedzi...
 Oczy Serebrenki spotkały się z Szymbora wejrzeniem i kapitan wybąknął po cichu: