Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziadunio.djvu/239

ka, jak aniół piękna, uczona jak professor, utalentowana...
 Szambelan już nie słuchał, porwał się za głowę... z bladego stał czerwonym, z karmazynowego białym... i padł bezsilny na krzesło.
 — Niemka! Niemka! powtarzał po kilka razy... doskonale... w dodatku powinna być luterka, kalwinka... Szymbor musiał taką wybierać umyślnie...
 — Tak jest, ma być protestantka... dodał Antek — i heglistka...
 — A tak! heglistka! doskonale! emancypowana! Gdybym nie wiedział czyja w tem ręka, poznałbym ją po dziele... Aby rodzinę zniszczyć, dosyć jest w nię wbić klin taki w spodniczce z filozoficznego pnia giermańskiego uciosany... Cudownie i wybornie.
 Dziadek zdyszany mówił jak w gorączce.
 — Nie wiesz jak się ojciec nazywa?
 — Radzca von Stamm.
 Stary pomyślał, począł sobie przypominać coś, ruszył ramionami... kiwnął głową — zmilczał.
 — I — i Władek nikomu z nas o tem nie powiedziawszy słowa... tam bywa?
 — Jestem tego pewny — odpowiedział Antek...