Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziadunio.djvu/258

zapytał Szambelan wnuka — mów mi otwarcie. — Czy miałeś projekt i zapowiedziałeś im dłuższą wizytę.
 — Ale nie! pożegnałem się i jutro rano miałem powracać...
 — Pewnie?
 — Najpewniej.
 — Gdyby bowiem inaczej było, okazałbyś się w ich oczach dzieciakiem, którego dyrektor zastawszy przy otrząsaniu gruszek od drzewa do kozy prowadzi... Tego ja nie chcę...
 — Ale, powtarzam Dziaduniowi, że miałem jutro wyjeżdżać rano.
 — Jak mnie kochasz?
 — Jak kocham mego najdroższego Dziadka! zawołał Władek...
 Stary uścisnął go serdeczniej może niż kiedy.
 — No to się ślicznie składa... rzekł zacierając ręce. Ja moje barany wyprawiam ztąd zaraz do domu a jegomości zabieram z sobą do Kalisza... bo na Kalisz powracać muszę. Do matki napiszę i wyprawię posłańca.
 — Czy ja tam Dziadkowi będę potrzebny?
 — Może — inaczej bym cię nie brał... Mam różne w mieście interesa, między innemi jeden de-