Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziadunio.djvu/296

 Zobaczywszy obóz, zsiadł, przywiązał konia do drzewa i rozpatrując się w prawo i w lewo szukał kogoś wśród nieznanych twarzy.
 Nareszcie dostrzegł Władka.
 — O! jest zguba! zawołał — a ja za tobą gonię...
 — Cóż to jest? czy...
 — Nic, nic... interessa sercowe, którym wuj służy. Chodźno na stronę, dodał...
 Kiedy wychodzicie?
 — Jutro w nocy zapewne...
 — A ta noc?
 — Przesiedziemy w obozie, brak kos, nie dostaje amunicyi...
 — To się dobrze składa... Ztąd godzina drogi do Borkowiec — trzeba ci pojechać pożegnać się z Izą...
 Władek spojrzał nań jakby wahając się...
 — Ale ja właśnie, odezwał się powoli... niemiałem ochoty ani się zwierzać z wyprawą, ani ją zasmucać pożegnaniem... Da Pan Bóg że powrócę.
 — I ja mam tę nadzieję — dodał Szymbor... ale panna wie o wszystkiem, imaginacya jej bujna inaczej niż jest, tę wojnę przedstawia... gniewa się żeś nie miał w niej zaufania... Ja przez litość przybyłem cię zabrać...