Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziadunio.djvu/300

 — Że się ja wam na nic nie przydam to wiem, rzekł cicho — ale że mnie się zda być z wami, to też pewna. Zaklinam was, pułkowniku, choćbyście się dla miłości mojej narazić na śmiech mieli — przyjmijcie starego... Nie pomogę ale nie zaszkodzę... Bogiem a prawdą, nie mogę prawnuka wstrzymywać od obowiązku, a czuwać nad nim muszę... Pozwólcie mi iść za nim... Umarłbym z niepokoju w domu.
 Pułkownikowi żal się zrobiło starego, ścisnął jego rękę...
 — Ja sam nad nim czuwać będę...
 — A ja... ja? zapytał Dziad...
 — Ale ja pana nie puszczę! pan z nami dwóch dni nie wytrzymasz.
 — Zobaczycie — rzekł Dziadunio... Chyba mnie wypędzicie, inaczej ztąd się nie ruszę.
 — Mój drogi Szambelanie...
 Dziadek uścisnął pułkownika.
 — Mój najdroższy pułkowniku, quod dixi — dixi, masz oto kamień u nogi... Jadę z wami...
 Pułkownik był zmięszany, zakłopotany nad wyraz wszelki — nie wiedział co począć... nie stawało mu argumentów. Dziadek tymczasem skinął