Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziadunio.djvu/307

spełnione... ja już poszedłem, jużem się zaciągnął, a słowo musi być dotrzymane.
 — Temi to dziwacznemi tradycyami waszemi ginęliście i giniecie... posłuszni idziecie pod jarzmo mrzonek... zamiast polityki piszecie krwią poemata... jesteście narodem poetów... a poetów narody nie żyją...
 — Przebacz mi pani... przypomnij sobie Maurów w Hiszpanii.
 — Przypomnij sobie zdobycie Grenady i ich upadek...
 Władek milczał.
 — Są konieczności, rzekł, którym się oprzeć nie można, źle czy dobrze uczyniłem, ale słowo dane i ja go nie cofnę...
 — Nawet dla mnie?
 — Dam ci życie, ale honoru! nie...
 Spojrzała na niego ale tym razem z pewnym rodzajem mimowolnego uszanowania. Pierwszy to raz znajdowała go silnym, niezłomnym i wobec niego czuła się słabą...
 Łza zakręciła się w jej oku, był to ostatni argument kobiecy.
 Władek uczuł się do głębi duszy wzruszonym... chwycił jej rękę i namiętnie zaczął całować.