Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziadunio.djvu/327

bor... nigdy w świecie przypuścić bym był nie mógł, że tu Dziadunia dobrodzieja zobaczę! ale cóż go tu sprowadza... może, może ja w czem będę mógł być użytecznym?
 — Bardzo dziękuję, odrzekł chłodno zagadniony, nie mam tu żadnych tak dalece interesów, prócz trochy lekarstw i wygódek dla nieszczęśliwego Władka.
 — A! słyszałem, zawołał Szymbor... ale jakże się ma? jestże jaka nadzieja?
 — Będzie żył i będzie zdrów — rzekł Dziad krótko...
 — I gdzież teraz się znajduje? bo go potrzeba skryć... ranny byłby niezawodnie pochwyconym... nie mają najmniejszej litości.
 — O! w miejscu bezpiecznem.
 — Ale nie w domu przecie!
 — Nie — nie — odparł Dziad unikając szczegółów...
 — I Antoś słyszę wzięty w niewolą...
 — Tak, mówią że go pochwycono — ale — bliższych szczegółów nie znam...
 Dziadunio tu zabawi długo?
 — Nie wiem... najpewniej tylko dni kilka i na wieś powrócę — a wy?
 — Ja... ja! rzekł Szymbor, przyznam się że