Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziadunio.djvu/330

szczył brew... nagniewał się, długo chodził posępny, ale jak zawsze zwyciężył w sobie namiętność, rozmyślił się, ostygł pozornie i przedsięwziąwszy tylko pewne środki ostrożności... szedł dalej.
 Nazajutrz po powrocie uwiadomiony już o nim mąż Justyny zjawił się z powitaniem...
 — Rozmyśliłem się — rzekł po pierwszych kilku słowach, postanowiłem pobyć w domu... zawsze bezpieczniej gdy gospodarz na miejscu.
 — A tak! tak, masz waćpan racyą! odparł zażywając tabakę...
 — Ale uwierzyłby też Dziadunio, dodał śmiejąc się — pierwszem mojem staraniem przybywszy tu... było dowiadywać się o tego biednego Władka... pragnąłem go koniecznie zobaczyć i nikt mi powiedzieć nie umiał, tak dobrze dochowana tajemnica...
 — A! a! proszę! zawołał Dziadek...
 — Dziadunio wszakże go widział?
 — Ja?
 — Tak jest.
 — Widziałem...
 — I wie gdzie się znajduje?
 — W tej chwili — nie...
 Szymbor spojrzał bystro... Rzecz była niepo-