Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziadunio.djvu/361

jednak rzut oka postrzegł zaraz że Dziad przybitym nie był — owszem zdawał się rozgorączkowanym i gniewnym.
 — Jużciż nie na mnie, powiedział sobie w duchu, bom mu żadnego nowego figla niespłatał...
 Powitanie zimniejsze było niż kiedykolwiek.
 — Co mu to jest? myślał przybyły.
 — No, rzekł głośno — chwała Bogu, pan Władysław lepiej się ma, Dziadek by powinien być w lepszym też humorze...
 — A tak! ma się lepiej i jest już w Berlinie, więc bezpieczny, pociesz się i Asindziej — odezwał się szydersko Szambelan...
 — Cieszę się — odezwał się Szymbor.
 — Mamy z sobą na osobności do pomówienia, rzekł Dziad, proszę do mnie...
 Samo to uroczyste zawezwanie tchnęło Szymbora, który zwykle poufnych rozmów z Dziadem nie miewał...
 Wpuściwszy do gabinetu p. Apollinarego, stary nie dał mu drzwi zamknąć.
 Niech stoją otworem, mógłby nas kto podsłuchać, a interesem jest waszym więcej niż moim, ażeby ta rozmowa nasza progu domu nie przeszła.