Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziadunio.djvu/364

ucieczką byś mnię zmusił do tego czego niechcę... Wracaj do Zarębia... weź co ci się podoba... i zejdź mi z oczów a nie powracaj. Jestem dosyć pomszczonym upokorzeniem twojem... sumienie za mnie ci zapłaci...
 Szymbor zdawał się namyślać.
 — Więc jeśli wiesz wszystko, zawołał, wiesz i to że on wprzódy zmierzył do mnie?
 — Wiem, odparł stary — ale nie podniósł kurków, nie myślał o strzale, odpędzał cię tylko.
 — Któż wie? strzeliłem w obronie życia własnego...
 — I utaiłeś występek... układając trupa tak abyś go samobójcą uczynił.??
 Szymbor głowę spuścił.
 — Ale któż to widział? krzyknął unosząc się gniewem... szatan?
 — Bóg — rzekł stary.
 — Więc jest ktoś co wie o tem, co mógłby świadczyć?
 — Jest i mam go w ręku...
 — Dla czegoż milczał lat tyle?
 — Bo znał ciebie... bo wiedział że byłbyś i jemu życie wydrzeć potrafił...
 Apollinary zamilkł, stał jak rażony piorunem.