Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziadunio.djvu/56

 — Nic osobliwego...
 — A! to stare... odświętne...
 — Z chęcią go przynieść każę! pośpiesznie rzekł Dziadunio.
 Kobieta spojrzała na męża jakby z wymówką i przestrogą, na którą on nie zważając, ruszył tylko ramionami.
 — A dla Justysi poziomek i kawy? nieprawdaż? dodał stary.
 — Co łaska! byle jak najmniej zachodu, — o! mnie wszystko jedno.
 — Pozwolicie więc, rzekł stary dobywając klucze z kieszeni... że pójdę, zadysponuję... i wracam w momencie.
 To mówiąc wyszedł pośpiesznie w głąb domu... przybyłe małżeństwo które obrało sobie siedzenie na dwóch przeciwnych ganku krańcach, pozostało w milczeniu.
 Szymbor wyciągnął się na ławie wygodniej, podparł, założył nogi jednę na drugą i ziewnął głośno. Pani spoglądała po okolicy z jakimś smutkiem rzewnym, a po chwilce ozwała się cicho.
 — Że też ty Polciu, musisz zawsze coś Dziadkowi zrobić na przekór, wiesz jak starego wina