Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziadunio.djvu/67

kieliszka i udawał, że się uśmiecha, po chwili Apollinary zapaliwszy cygaro, spojrzał na żonę i ze śpiewką ganek opuścił.
 Stary powiódł za nim oczyma, potem spojrzał na wnuczkę, która siedziała niespokojna usiłując się uśmiechać.
 — Twój Polcio, rzekł, — w wyśmienitym dziś humorze.
 — Tak... w istocie... jest wesół, może aż nadto, szepnęła Justyna, ale ja takiej wesołości nie lubię, zawsze to znak jakiegoś podraźnienia. A wstrzymać go już niepodobna.
 — Cóż go mogło podraźnić?
 — Niewiem, chyba może te nieszczęśliwe zawsze interesa nasze, odpowiedziała Justyna. Potrzebujemy wyjechać trochę, oderwać się.
 — Rozerwać się.
 — Tak, zapewne.
 — No to jedźcie.
 — Ale to tak trudno! tak trudno!
 Dziad spuścił głowę, już zrozumiał o co chodziło.
 — Prawda! rzekł, niezmiernie trudno, nigdy jeszcze nam tak nie było... nie wiem komu dziś łatwo... miarkuję po sobie.