Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziadunio.djvu/70

dynego dobroczyńcy w każdym złym udajemy się razie.
 — Mój mości dobrodzieju! szepnął kłaniając się stary — nie zasłużyłem.
 — Nam to wiedzieć, kończył Szymbor — Czy Dziadunio uważał Justynę?
 — Albo co?
 — Ona kaszle! ona ma niedobry kaszel. Radziłem się lekarza... radzi i każe zmienić klimat, do wód jechać.
 — Nie wątpię, że jako troskliwy mąż, tak przywiązany i czuły, zastosujesz się do tej rady.
 — Niewątpliwie bym to uczynił, rzekł Szymbor, ale na nieszczęście właśnie gdy są najpotrzebniejsze nie mamy pieniędzy.
 — Proszę, jakże to może być, ażebyście wy nie mieli pieniędzy! Dziwna rzecz... dobra tak piękne, dzieci Bóg nie dał — i pieniędzy nie ma... to osobliwsza rzecz...
 — Złe czasy... okropne czasy...
 — To prawda! czasy, jakich nie bywało... stagnacya, cen żadnych i tak dalece niema co sprzedać... ja też coś wiem o tem.
 — Jakto? wie pan dobrodziej? dobra tak piękne... sam jeden...