Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziadunio.djvu/71

 — Przepraszam cię, panie Apollinary... niemam dzieci własnych to prawda, ale wnuki... prawnuki... i dużo innych...
 — Jakto? są inne? podchwycił Szymbor.
 Po twarzy starego przebiegła krew i płomień, ale się uśmiechnął.
 — A Władek! Władek! rzekł, ten nieszczęśliwy sierota... w tak tragiczny sposób pozbawiony ojca opieki...
 Spojrzał na Szymbora, ten był blady jak chusta i chciał się śmiać, ale mu się tylko wargi trzęsły.
 — Mam i inne wydatki — dodał powoli Dziadunio, a w kasie pustki... Zkąd tu wziąć!
 Apollinary wypił wino.
 — Prawdziwie — odezwał się — trudno by temu uwierzyć, gdybyś pan Szambelan sam nie mówił, że i u niego brak zapasu... My jesteśmy ludzie nieopatrzni, nieco ekspensowni... ale Dziadunio dobrodziej...
 — Ja jestem skąpy i niemam nic.
 — Chyba kapitały zaklęte... żelazne.
 Dziad zmilczał.
 — Których, ażeby nie wydawać, lokuje się je tak, aby nigdy odebrane być nie mogły.
 — To się trafia, szepnął Dziadek. Jeśli ja ich