Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Dziadunio.djvu/74

życzania... macie doświadczenie i wprawę. Możecie znaleść ubogiego naprzykład szlachcica, który dwadzieścia lat w pocie czoła dobijał się kapitaliku... uśmiechnąć się do niego, zaprosić na śniadanie, posadzić go na fotelu w salonie, utraktować panem bratem i... wydobyć ów węzełek z pod serca.
 — Jak Dziadunio sobie z nas żartuje.. rzekł Szymbor.
 — Czy tak nie bywało? hę? spytał stary.
 — Chociażby... na raz jeden sztuka, zamruczał Apollinary.
 — O! w tem się mylicie, niema stworzenia, któreby po szkodzie nawet łatwiej się oszukiwać dało nad człowieka, zwłaszcza gdy się trafia w jego słabość.
 — Gdybym wiedział słabość Dziadunia dobrodzieja? uśmiechając się, spytał Szymbor.
 Szambellan zmierzył go oczyma.
 — Nie pytajże mnie o nię.
 — Myślałem, że słabość Justysi będzie słabością Dziadka.
 — Gdyby była wdową, bez opieki, ale oddawszy ją w czułe ręce takiego męża, mogęż być o los jej niespokojnym?
 Rozmowę ciężką przerwał powrót Justyny.